ဗီယက္နမ္ခရီးစဥ္

ဗီယက္နမ္သြားေတာလား ( Aug 2015)

ေျခေထာက္မွာ မွဲ ့ရွိရင္..အရမ္းသြားရတယ္ဆုိလုိ ့ထင္ပါရဲ ့...ခုေတာ့ ဗီယက္နမ္ကုိ ပထမဆုံးအၾကိမ္ေရာက္လာပါ
တယ္။ ခက္ပါဘိ..ေနရာအတည္တက်မရွိႏုိင္တဲ့ဘ၀..

ဘာလုိလုိနဲ ့ Tan Son Nhat (ဟိုခ်ီမင္း) ေလဆိပ္ကုိေရာက္လာပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္းထူးျခားတာေတြကုိေတြ ့
လုိက္ပါတယ္။ လ.၀.က က လူငယ္ေတြပဲ။ က်မေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အံ့ႀသမိပါတယ္။ အံ့ႀသဆုိ..ေရာက္ဖူးတဲ့ႏုိင္ငံ
ေတြလုိလုိတုိင္းမွာက သက္ၾကီးပုိင္းေတြပဲတာ၀န္ယူျပီးလုပ္ေဆာင္ၾကတာကုိး။ ေႀသာ္..လူငယ္ေတြကုိ ေနရာေပးတယ္
ထင္ပါရဲ ့လုိ ့ စိတ္ထဲမွာေတြးမိပါေသးတယ္။

အဲလုိနဲ ့...ကကစီးျပီးတည္းခုိမယ့္ေနရာကို ေရာက္လာပါတယ္။ ေလဆိပ္က ျမိဳ ့ျပင္မွာရွိေနတဲ့အတြက္စ ျမိဳ ့တြင္းကုိ
၃၀ မိနစ္ေလာက္သြားရပါတယ္။ ကားခကေတာ့ ၂၀၀.၀၀၀ (၁၀$)ပါ။ ျမန္မာျပည္ထက္တစ္ခုတိုးတတ္တာက စည္းစနစ္ရွီတဲ့ ပံုစံတူ မီတာ Taxi ေတြပါပဲ.. ေမာင္းသူ စီးသူၾကားစကားအပိုမေျပာရတဲ႔ အဲ့ taxi က စကၤာပူကေနလာတဲ့့ က်မအတြက္ အေတာ္ေလး သက္သာလွပါတယ္. တစ္ခုပါပဲ… Communication ပုိင္း စိတ္ပင္ပန္းမွႈၾကံဳရတာပါပဲ…
tongue emoticon

မနက္ေရာက္ေတာ့ မနက္စာသြားစားျဖစ္တယ္.. သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာအစားအစာျဖစ္တယ္ေျပာရမယ္. ဆန္ေခါက္ဆဲြကို ျပဴတ္ခ်ိုဳဟင္းနဲ႔ ျမန္မာမုန္႔တီလိုမ်ိဳးးး.. က်မေတာ့ မုန္ညွင္းရြက္မျကိုက္လို႔ ..အဲ့ဒါ မစားးျဖစ္ခဲ့ပါဘူးး .။…. ေနာက္တစ္ခုက ပဲပင္ေပါက္ ေတာ္ေတာ္ေလးစားတဲ့ႏုိင္ငံဗ် … ပင္စိမ္းရြက္လိုလို ပူဆီနံလဲအေတာ္စားတဲ့ႏုိင္ငံပဲဗ်… က်မအတြက္ကေတာ့ အဆင္မေျပပါဘူးးး ….. International Buffet အဆင့္မွီမွွီ မနက္စာေလးက အေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့.. ခရီးပထမဆံုးေန႔မွာ အစာအိမ္ေရာဂါက ျပန္ျဖစ္လာေတာ့ နဲနဲပဲစားျဖစ္ခဲ့သလို.. ဓါတ္ပံုလဲ မရွိုက္နိုင္ခဲ့ပါဘူးးး
သူတ္ုိ႔ရဲ႔ ရိုးရာဆန္ေခါက္ဆဲြျပဳတ္ကိုေတာ့ ဓါတ္ပံုတင္ထားပါတယ္…

ျမိဳ ့တြင္းသြားလာေရးပါပဲ။ ဆုိင္ကယ္ျမိဳ ့ေတာ္လုိ ့ေတာင္ေခၚလုိ ့ရပါတယ္။ ဆုိင္ကယ္ဟြန္းသံေတြမျပတ္
ၾကားရလြန္းလုိ ့ နားျငီးျခင္းေ၀ဒနာေတာင္ရေလာက္ပါေပတယ္။ ျပီးေတာ့ေမာင္းပုံကလဲ..သြားခ်င္တဲ့ဘက္ကုိသြား
တာပဲ။ ေကြ ့ခ်င္ရင္လဲ ေကြ ့ခ်လုိက္တာပဲ။ ေနာက္ကလူက ၾကည့္ေရွာင္ရပါတယ္။ ေနာက္ကေနလုိက္စီးရင္ေတာင္
ရင္တမမနဲ ့ ဘယ္ခ်ိန္မွာတုိက္မလဲဆုိျပီး..ရင္တခုန္ခုန္ျဖစ္ရေလာက္တယ္ဗ်.... ႏွလုံးေရာဂါရွိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ကားပဲ
စီးပါလုိ ့ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။ စည္းစနစ္ကေတာ့ ျမိဳ႔ျပျဖစ္ေပမဲ့ ပရမ္းပတာပါပဲ.. ဟဲဟဲ… (ခြင့္လႊတ္ပါ).. က်မ စလံုးကအက်င့္ေတြပါပီးး ကြန္ပလိန္းရမွ ေက်နပ္တတ္သူမို႔ပါ့……
tongue emoticon

ဒါကေတာ့ လမ္းေဘးဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတြ ့ရပါတယ္…. ပံုမွန္စီးပြားေရး ေသးေသးေလးလုပ္တဲ့သူေတြအတြက္ တစ္ႏုိင္တစ္ပိုင္ဆိုရမလားပဲ.. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလဲ ရွိတတ္ပါတယ္… မ်ားေသာအားျဖင့္ ပန္းျခံလိုေနရာမ်ိဳးေလးေတြမွာ ဒီလိုဆိုင္ေလးေတြ ေတြ႔ရတယ္….ညွပ္တဲ့သူလဲ ရွိသင့္သေလာက္ရွိေနပါတယ္….

ဒါကေတာ့ လမ္းၾကိဳၾကားပါ။ သူတုိ ့ရဲ ့ျမိဳ ့ေဟာင္းလုိ ့ေခၚတဲ့ေနရာ (ႏုိင္ငံျခားသားမ်ား အမ်ားအားျဖင့္ေနေသာေနရာ)
မွာေတာ့ လမ္းတစ္ခုနဲ ့တစ္ခု ဆက္သြယ္ေနတာ ပင့္ကူအိမ္နဲ ့ေတာင္တူပါတယ္ဗ်ာ။ လုံး၀ကုိ မမွတ္မိဘူး။ ေခါင္းသာ
ေနာက္သြားတယ္..ဘယ္ေရာက္လုိ ့ေရာက္ေနမွန္းကုိမသိတာ။ က်မဆို ေျမပံုကိုင္ပီးးး အခါခါ လမ္းေပ်ာက္ခဲ့သူပါ… ဆိုင္ကယ္ေတြကရွုပ္ ကားကရွုပ္ လမ္းကမကြ်မ္းက်င္.. မသိလို႔ေမးရေအာင္လဲ English က ေျပာတတ္သူက နည္းး…. ေတာ္ေတာ္ေလးကို သက္ျပင္းေတြခ်ခဲ့ရတဲ့ ေနရာပါပဲ…
grin emoticon

ေယဘုယ် သတင္းအခ်က္အလက္။ ။

အသုံးျပဳေငြ။ ။ တြန္ (Don) လုိ ့ေခၚျပီးေတာ့ ၂၀.၀၀၀ က ၁$ နဲ ့ညီပါတယ္။

အသုံးစရိတ္။ ။ တစ္နပ္ကုိ အနည္းဆုံး... ၂၅.၀၀၀ က်ပါတယ္။ ပ်မ္းမွွ်… (ေရမပါ) ဆုိင္ၾကီးရင္ၾကီးသလုိေပါ့ေနာ္.. က်မေတ့ာ တစ္ခါစားး 100,000 VND ေပးရတာပါပဲ… အစားအေသာက္ေခ်းမ်ားတာကိုးးးးး ဒါေပမဲ့.. ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ေငြသံုးလို႔ပိုေကာင္းတဲ့ ႏုိင္ငံအျဖစ္ က်မေတာ့ သေဘာက်တယ္. ပိုက္ဆံ အရြက္ၾကီးေတြကို Amount အမ်ားၾဲကီးေပးရတာ သေဘာက်တတ္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါပဲ….
tongue emoticon

အသြားအလာ။ ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဆုိင္ကယ္နဲ ့ပဲသြားပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြလဲရွိပါတယ္။

အစားအစာ။ ။ က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တူပါတယ္ အထူးသျဖင့္ သွ်မ္းအစား
အစာနဲ ့ေပါ့.. ဆီသိပ္မသုံးပဲ..ျဖဴဖပ္ဖပ္နဲ ့ေလ။ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြ
ထမင္းစား တိုင္း မပါမျဖစ္ ပါခဲ့ တာက ၾကက္သား ဒါမွ မဟုတ္ ဝက္သား ဒါမွ မဟုတ္ အမဲသား ပါတဲ့ ေခါက္ဆြဲ စြပ္ျပဳတ္ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စြပ္ျပဳတ္ ရဲ႕ နာမည္က Pho ျဖစ္ပါတယ္။ အဆီ မပါဘဲ ျပဳတ္ရည္ ကို အရသာ ရွိၿပီး ခ်ဳိေမႊး ေနေအာင္ ျပဳလုပ္ ထားပါတယ္။ အဲဒီ စြပ္ျပဳတ္ ကို အနီေရာင္ င႐ုတ္သီး၊ ပင္စိမ္း၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ ေတြနဲ႔ ေရာ ထည့္ စားရ ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့.. က်မ ဟိုခ်ီမင္းမွာရွိေနတဲ့ ကာလေတြ မ်ားေသာအားျဖင့္.. Thai Express .. Burger King … အဲ့ဒါေတြပဲ သတိရလို႔.. အဲ့ဒါေတြပဲ ရေအာင္သြားစားျဖစ္တယ္။။။။။

အေနအထုိင္း။ ။ Free style..Free style. Free Style က်ခ်က္ကေတာ့.. .ျမန္မာႏုိင္ငံက ယဥ္ေက်းျခင္းမ်က္လုံးနဲ ့မၾကည့္ေလနဲ ့။ ပြင့္လင္းတယ္
ေခတ္ဆန္တယ္၊ ဖက္တာနမ္းတာ ပုံမွန္ပဲ (ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြအတြက္ေနာ္)။ Foreigner အ၀င္မ်ားေတာ့ပိုပီးး Free သြားတယ္ထင္ပါ့…. ဒူးေထာင္ျပီးလဲ ထမင္းစားတယ္၊
သြားၾကားထုိးတံညွပ္ျပီး စကားလဲေျပာတာ္။ ေဆးလိပ္၊ အရက္ ေစ်းမၾကီးပါ။ ရာသီဥတုကေတာ့ မိုး ရာသီ မုိ ့လုိ ့
ထင္ပါတယ္ ေအးေအးေလးနဲ ့ေနလုိ ့ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိုးရာသီကို သေဘာမက်တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ရွုပ္ေစခဲ့တယ္…

အလုပ္အကုိင္။ ။ ရွားတယ္လုိ ့ေျပာရမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ ့ေတြေတာ္ေတာ္ေလးကုိ အလုပ္ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။
က်မ့ရဲ ့ ၾကိဳးစားတယ္ ပင္ပန္းတယ္ဆုိတာေလာက္ကေတာ့ သူတုိ ့က ပုံမွန္ပဲ။ အလုပ္လုပ္တာကုိေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။

စကား။ ။ အဂၤလိပ္စကားမရပါ။ (ဒါေၾကာင့္ က်မမွာ ေခါက္ဆြဲပဲလိွမ့္ဆြဲခဲ့ရသလို… This one .. That one နဲ႔ ၀က္မွန္းျကက္မွန္းဘဲမွန္း မသိ အလဲြလဲြ စားခဲ့ရသလိုပါပဲ…… .ဟင္းမွ မမွာတတ္ပဲကုိး)

ေနာက္တစ္ပိုင္းေတာ့.. Cu Chi tunnelဘက္ေရာက္ျဖစ္ပံုေလးး မွတ္မိသေလာက္ေပ့ါ.. :D

ဗီယက္နမ္သြားေတာလား - ၂

Ho Chi Minh နဲ႔ Singapore က သိပ္မေ၀းပါဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ႐ုပ္႐ွင္တစ္ကားေတာင္ ၿပီးေအာင္မၾကည့္ရပါဘူး။ ၁ နာရီခြဲေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ Ho Chi Minh ေလဆိပ္က အပ်ံစား မဟုတ္ေပမယ့္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႐ွိလွပါတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ေလေၾကာင္းလိုင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေလယာဥ္ေတြ ဆိုက္ေနတာလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ Europe ကဆိုက္တဲ့ ေလေၾကာင္းလုိင္းကေတာ့ Air France ေပါ့၊ Saigon က France လက္ေအာက္မွာ ေနဖူးေတာ့ အခုထိလည္း အဆက္အဆံ ရွိေနပါေသးတယ္။Immigration ကလည္း Counter ေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားၿပီး လမ္းၫႊန္ေတြက အဆင္ေျပပါတယ္။ Immigration Officer ေတြရဲ႕ Uniform ကေတာ့ ရဲ၀တ္စံုလိုလိုပါ။ ပုခံုးေပၚမွာလည္း အနီေရာင္ဘားေတြနဲ႔ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ျမင္တာနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ေမးစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ဦးထုပ္(အမာစား)ေတြကို Counter ေတြေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ထားေတာ့ ဘာရယ္ ညာရယ္ မဟုတ္ဘူး လူ႐ွိန္တာေပါ့။ ၾကည့္လို႔လည္း ေကာင္းပါတယ္။

ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦးထဲ က ထြက္လိုက္တာနဲ႔ လူေတြ၊ လူေတြ ဆိုတာ နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ သိပ္မေကာင္းေသးတဲ့ ေလဆိပ္ဆိုရင္ ဒီလိုပဲ။ လာႀကိဳတဲ့သူေတြနဲ႔ ကားေတြအတြက္ ထည့္မစဥ္းစားထားဘူး။ လမ္းမေပၚ ေရာက္ေတာ့လည္း ဆိုင္ကယ္ေတြဆိုတာ တစ္လမ္းလံုး အျပည့္ပဲ။ ႀကိဳေမွ်ာ္လင့္ထားေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ထင္ထားတာထက္ ပိုမ်ားပါတယ္။ ဘာနဲ႔တူလည္းဆိုေတာ့ အေရးအခင္းတုန္းက လမ္းမေပၚမွာ လူေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသလိုပါပဲ။ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မေ႐ြး ဆိုက္ကယ္ေမာင္းၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမွ Helmet မေဆာင္းၾကပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက လူတိုင္း Helmet ေဆာင္းၾကဖို႔ အမိန္႔ထုတ္ဖူးပါတယ္။ အမိန္႔ထုတ္ၿပီးေတာ့မွ ယာဥ္တိုက္မႈႏႈန္းက ပိုမ်ားလာပါတယ္။ သဘာ၀က်ပါတယ္။ Helmet ေဆာင္းထားေတာ့ ျမင္ကြင္းကလည္း အျပည့္မျမင္ရ၊ အသံလည္း ေကာင္းေကာင္းမၾကားရပါဘူး။Helmet မေဆာင္းထားရင္ မ်က္စိ တစ္ခ်က္လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ ေဘးဘီကို ေကာင္းေကာင္းလည္း ျမင္ရပါတယ္။ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းေတြမွာ စက္ဘီး ေမာင္းတာထက္ မပိုခ်င္တဲ့ ႏႈန္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းပဲ ေမာင္းလို႔ရတာ ဆိုေတာ့ လဲက်လည္း ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္သူမွ Helmet မေဆာင္းၾကေတာ့ပါဘူး။ ေနပူရင္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုး ဦးထုပ္ ေဆာင္းၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ လက္႐ွည္ေတြ၊ Mask ေတြ ၀တ္ထားၾကပါတယ္။ ကေလးေတြကလည္း ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဖက္ေမြးထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ အေ႐ွ႕မွာ ေကာင္းေကာင္း ထုိင္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အိပ္ေတာင္ အိပ္ေနပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြက မ်ားလြန္းေတာ့ အရမ္း Pollute ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းမေပၚေရာက္ရင္ အသက္ေကာင္းေကာင္း႐ ႉလို႔ မရပါဘူး။ လမ္းေဘးမွာ တစ္ေနကုန္ ေနရတဲ့ ဆိုင္ထိုင္တဲ့ သူေတြပါ Mask ေတြ ၀တ္ထားရပါတယ္။ လမ္းကူးရတာလည္း မလြယ္ပါဘူး။ Guide ေျပာသလိုပဲ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တည့္တည့္သာကူးသြား ဆုိင္ကယ္ေတြက ရပ္ရင္ရပ္ မရပ္ရင္ ေ႐ွာင္သြားၾကပါတယ္။ မ်က္စိေတာ့ မမွိတ္ပါဘူး၊ ဒီအတိုင္းပဲ ျဖည္းျဖည္း ကူးသြားရင္ ရပါတယ္။
ပထမေန႔မွာ… အျခားႏုိင္ငံျခားသားေတြအပါအ၀င္ လူ၃၀ေလာက္..
မနက္စာ စားၿပီးေတာ့ Cu Chi Tunnel ကို သြားၾကပါတယ္။ Cu Chi Tunnel ဆိုတာ နာမည္ေက်ာ္ပါပဲ။ အေမရိကန္တပ္တြကို ေျပာက္က်ားနည္းနဲ႔ ေျမေအာက္မွာ တြင္းေတြ တူးၿပီးတုိက္တဲ့ေနရာပါ။ ဆုိင္ဂံုသြားရင္ မလည္မျဖစ္သြားရမယ့္ ေနရာပါ။ ၿမိဳ႕ထဲကေန ၁ နာရီေလာက္ ကားနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ေရာက္သြားေတာ့ Bus ကားေတြက ၅ စင္းေလာက္႐ွိေနပါၿပီ။ မိုးရြာထားေပမဲ့လဲ လူကေတာ့ အေတာ္မ်ားလွပါတယ္…. အၿမဲတမ္းပဲ အဲဒီလိုမ်ားလား မသိဘူး။ ေရာက္တာနဲ႔ အခန္းေလးတစ္ခန္းထဲမွာ လူစုၿပီး Tour Guide က ေျမပံုေတြ၊ ပံုစံငယ္ေလးနဲ႔ ႐ွင္းျပပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ Documentary တစ္ေခြျပပါတယ္။ ၿပီးမွ တကယ့္ စစ္စခန္းေတြ ေနရာကို သြားၾကပါတယ္။ Tunnel ေတြ႐ွိတဲ့ ေနရာက အခုေတာ့ လူသြားတာ မ်ားလို႔ ေတာ အနက္ႀကီး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ လြယ္လြယ္ကူကူ သြားလို႔ရသြားပါၿပီ။ ေျမေအာက္ လိႈဏ္ေခါင္းေလးေတြ ၀င္ေပါက္ေတြက အင္မတန္ ေသးပါတယ္။ လူေသးေသး တစ္ကိုယ္စာ ၀င္လို႔ရယံုပါပဲ။ ေလ၀င္ေပါက္ေတြက ဟိုးအတြင္းကေန ၀ါးလံုးေတြနဲ႔ သြယ္ထားတာပါ။ အေပၚမွာ ေျမႀကီးေတြက ျခေတာင္ပို႔လိုမ်ိဳး လုပ္ထားပါတယ္။ ကတုတ္က်င္းေတြနဲ႔လည္း ဆက္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အနားမွာလည္း ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေထာက္ေခ်ာက္ေတြက လူကိုခ်က္ခ်င္း ေသေစႏိုင္တဲ့ဟာမ်ိဳးေတြေရာ၊ ဆူးေတြစူးၿပီး ျပန္ထုတ္ရ ခက္တဲ႔ ဟာမ်ိဳးေတြေရာပါ။ ခ်က္ခ်င္း မေသဘဲ ဒဏ္ရရတဲ့ အေမရိကန္ စစ္သားေတြကို ေနာက္တန္းျပန္ေခၚသြားေတာ့ ေနာက္တန္းက စစ္သားေတြလည္းကို ေျခာက္လန္႔ႏုိင္ေစပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ စစ္ဆင္ေရးေပါ့။
ခဏနားၿပီးေတာ့ ဆက္သြားေတာ့ တကယ္၀င္လို႔ ရတဲ့ ေျမေအာက္လိႈဏ္ေခါင္းကို ေရာက္သြားပါတယ္။ Tourist ေတြ အတြက္ ခ်ဲ႕ေပးထားတဲ့ နည္းနည္းလည္း တိုတဲ႔ လႈိဏ္ေခါင္းပါ။ ကၽြန္မလည္း ၀င္ၾကည့္ဖို႔ၾကိဳးစားပါတယ္…အသက္ရွုက်ပ္လာလို႔ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္ခဲ႔၇ေတာ့တာပါပဲ… Castrophobic ျဖစ္တဲ့ သူေတြလဲ လိုက္မ၀င္ၾကပါဘူး။ခ်ဲ႕ေပးထားတယ္ ဆိုတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ က်ဥ္းပါတယ္။ ေလးဘက္ေထာက္ သြားရမဲ့ပံဳပါပဲ… တကယ္ဟာဆို မိေက်ာင္းသြား သြားရတာဆိုပဲ။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေလာက္ပါတယ္… ေမွာင္ေမွာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ဘာမွလည္း မျမင္ရ၊ ဘယ္ေတာ့မ်ား အျပင္ ျပန္ေရာက္ပါ့မလဲ လို႔ပဲေတြးၿပီး ဆက္ကိုမ၀င္ေတာ့ပါဘူးးးးးး ေ႐ွ႕ကလူကို ဖုန္းက အလင္းေရာင္နဲ႔ပဲ ျမင္ရပါတယ္။ အမေလး ျပန္ထြက္လာေတာ့မွပဲ အသက္၀၀ ႐ ႉလို႔ ရပါေတာ့တယ္။ အထဲမွာလည္း အသက္ေတာ့ ႐ ႉလို႔ရေပမဲ့လဲ..ေျမနံ့ရယ္ လူေတြစုျပံဳတိုးေနရမဲ့ အေျခအေန ၾကိုျမင္ျပီးးး ဆက္မ၀င္ပဲ ထြက္ခဲ့ရတာပါပဲ…… ေျမႀကီး နံရံေတြကလည္း မာပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႔ပါတယ္။ အဆံုးထိလိုက္သြားျကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ အေတြ႕အႀကံဳ တစ္ခုပါပဲ။ တစ္ေနကုန္ ေတာထဲ ေလွ်ာက္သြားတာရယ္၊ မိုးကလဲရြာထားတာရယ္ေၾကာင့္ လူလည္းပဲ ေတာ္ေတာ္ စုတ္ျပတ္သြားပါတယ္။ ပေလာပီနံဥျပဳတ္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္း ေကၽြးပါတယ္။ ဗီယက္ေကာင္းေတြ စားတဲ႔ အတိုင္းတဲ့။ မီးဖိုကလည္း ေျမႀကီးထဲမွာပါပဲ။ မီးခိုးကို ေရပိုက္သြယ္သလို သြယ္ၿပီး အေ၀းမွာ ထုတ္ပါတယ္။ ဒါမွ ေလေၾကာင္းကၾကည့္ၿပီး ဗံုးက်ဲရင္ ေနရာ လြဲေအာင္ပါ။ ဗံုးတစ္လံုး တစ္လံုးကလည္း က်ဲလိုက္ရင္ အက်ယ္ အ၀န္းက ေပ ၁၅၀ ေလာက္႐ွိၿပီး အနက္က ေပ၂၀-၃၀ ေလာက္ ႐ွိတာဆိုေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ေဆး႐ံုကလည္း ေျမေအာက္မွာပါပဲ။ တစ္ခုမွာ ကုတင္ ၁ လံုး၊ ၂ လံုးေလာက္ပဲ ႐ွိပါတယ္။ ဗံုးက်ဲလို႔ ေသလည္း ၁ ေယာက္၊ ၂ ေယာက္ပဲတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ ညေနခင္းသြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့ ေသနတ္ပစ္ကြင္း ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ AK47 ပစ္မလား၊ M16 ပစ္မလား ပစ္လို႔ရပါတယ္။ က်ည္တစ္ေတာင့္ကို 3.0 ေဒၚလာေလာက္ေပးရပါတယ္။ တစ္ခါပစ္ ၁၀ ေတာင့္ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ ပစ္ၾကပါတယ္။ စကၤာပူမွာ တကယ့္ေသနက္အစစ္မပစ္ခဲ့ရလို႔ ဗီယက္နမ္မွာ လက္ေမာင္းအေအာင့္ခံျပီးကို ပစ္ခဲ့ပါေသးတယ္... ဒီေသနက္ပစ္ရတဲ႔ အစီအစဥ္သေဘာအက်ဆံုးပါပဲ....
grin emoticon

ဒုတိယေန႔----
ေနာက္တေန႔ မနက္က်ေတာ့ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းကို သြားပါတယ္။ My Tho ဆိုတဲ့ "ဆန္အိုးၾကီး" လို႕ တင္စားျပီး ေခၚတဲ့ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းကေက် းရြာေလးပါ။ ဒီေဒသက ဆန္နဲ႕ ရာသီစုံသစ္သီးေတြ အလ်ွံ ပယ္ထြက္တဲ့ေဒသေပါ့ ၊ အဲ့ေဒသကေန ေလွကေလး ေတြစီးျပီး မဲေခါင္ျမစ္ရဲ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ က်ြန္းကေလးေပၚမွာသစ္သီးေတြ၊ ေဒသထြက္ကုန္ေတြကိုေလ့လာ စားေသာက္မယ္လို႔ Tour Guide ကေျပာျပတယ္…
မဲေခါင္ျမစ္က ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ၾကားဖူးၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ ေရာက္ဖူးခ်င္ေနတာ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သြားခ်င္တာ ႏုိင္းျမစ္ေတာ့ က်န္ေသးတယ္။ ေရာက္ေကာင္းေရာက္သြားႏုိင္တယ္။ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းက ဆိုင္ဂံုကေန ေတာ္ေတာ္ေ၀းပါတယ္။ ၂နာရီခြဲေလာက္ ကားစီးရပါတယ္။ သြားတဲ့လမ္းမွာ ယြန္းထည္ဆုိင္ တစ္ဆိုင္ကို သြားပါတယ္။ အလုပ္႐ံုနဲ႔ ဆိုင္နဲ႔ တြဲထားတာပါ။ ယြန္းထည္ ဘယ္လိုလုပ္လဲကိုပါ ႐ွင္းျပပါတယ္။ သူ႔ယြန္းက အျပင္ပန္းကေတာ့ ျမန္မာယြန္းထက္ ညက္ပါတယ္။ ပိုေခ်ာတယ္၊ ပိုေျပာင္လက္ပါတယ္။ အထဲကေတာ့ ျမန္မာယြန္းကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ျမန္မာယြန္းကေတာ့ ၀ါးဖ်ား၊ ၀ါးမွ်င္ေလးေတြကို ပုံေဖာ္ယက္ထားတာ။ သူတို႔က သစ္သားႀကီးနဲ႔။ အဲဒီေတာ့ ျမန္မာယြန္းထည္က ပိုလက္ရာ၀င္ၿပီး၊ သုံုးရတာလည္း ေပါ့ပါးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ပုဂံက ယြန္းခြက္နဲ႔ ေရေသာက္ရတာ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေမႊးလို႔။ သူတို႔ ယြန္းကေတာ့ အျပင္ကေန ကမာခြံေတြကပ္၊ ၾကက္ဥခြံေတြ ကပ္ၿပီး ပံုေဖာ္တာလည္း ႐ွိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လုပ္ယူရမွာပါ။ လက္မႈထည္ပါ။ အႏုပညာထည္ေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ။ Mass Production ဆိုေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ Name Cardထည့္တဲ့ ယြန္းထည္ေလး ၀ယ္လာတယ္။ ဒါက ျမန္မာယြန္း၊ ဒါက ဗီယက္နမ္ယြန္း ယွဥ္မလားေပါ့…… ျပီးေတာ့ မဲေခါင္ျမစ္ဆီ ဆက္သြားျကပါတယ္…… မဲေခါင္ျမစ္ကေတာ့ ျမစ္ပီပီသသ က်ယ္ပါတယ္။ ျမစ္၀ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္ပါတယ္။ ေခ်ာင္းသာသာ ေျမာင္းသာသာေလာက္ကို Singapore River ေျပာေနရတဲ့ Singaporean ေတြအတြက္သာမက ဧရာ၀တီျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ သေဘၤာ(စက္တပ္ေလွ) ေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္းေတြကို သြားၾကပါတယ္။ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ သြားတုန္းက ေလွစီးတာတို႔ကိုေတာင္ ျပန္သတိရတယ္။ ဧရာ၀တီ အလယ္ပိုင္းကေတာ့ ေသာင္ထြန္းတာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္က်ဥ္းသြားပါၿပီ။ အခုဟာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို က်ယ္ပါတယ္။ ျမစ္ထဲမွာ သဲတူးတဲ့သူေတြ၊ ပုဇြန္ေထာင္တဲ့သူေတြ၊ ငါးဖမ္းတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ျမစ္တစ္စင္းဟာ ပါးစပ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ေကၽြးထားႏုိင္တာပဲ။ တန္ဖိုးထားတတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမစ္တစ္စင္းဟာ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာပါပဲ။ နားမလည္လို႔ပဲ ဖ်က္ဖ်က္၊ သိရက္နဲ႔ပဲ ဖ်က္ဖ်က္ ျမစ္ကို တိမ္ေကာေအာင္၊ က်ဥ္းေအာင္လုပ္တာဟာ (သူ႔ကိုမွီခိုေနတဲ့)လူေတြကို ငတ္ေအာင္လုပ္သလိုပါပဲ။ ထားပါေတာ့။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းကို ေခၚသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အုန္းသီးနဲ႔ သၾကားလံုးလုပ္တာ ႐ွိပါတယ္။ အုန္းသားနဲ႔ လုပ္တဲ့ ဇြန္းတို႔၊ ေယာက္မတို႕လည္း ေရာင္းပါတယ္။ Coconut Candy ေတာ့ မ၀ယ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ မဲေခါင္ျမစ္တေလွ်ာက္ေလွစီးျပီး THOI SON islet သိြဳင္ဆြန္ ကၽြန္းငယ္ေလးတြင္ ရပ္နားကာ ေဒသခံေတးသီခ်င္း မ်ာကိုစီးေမွ်ာခံစားရင္း ေဒသထြက္ လတ္ဆပ္ေသာသစ္သီး မ်ား ၊ လက္ဖက္ရည္ေမႊးေမႊးတို ့ကို သံုးေဆာင္ရပါေသးတယ္. အဲဒီမွာ ေဒသထြက္ အသီးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံပါတယ္။ ဗီယက္နမ္ မိသားတစ္စုက သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ဆိုၿပီး ဧည့္ခံပါေသးတယ္။ Tip ေတာ့ နည္းနည္း ေပးရတာေပါ့။ Singaporean ေတြက သူတို႔ကို သူတို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ``Singaporean ေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြ (သီခ်င္နဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့သူေတြ) တြက္ေျခကို္က္မွာ မဟုတ္ဘူး´´တဲ့။ Tip ေပးဖို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ စည္းလံု ညီၫြတ္စြာပဲ အနည္းဆံုး ေပးဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္ေလ။ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းကို သြားတာ စိတ္ညစ္ဆံုးကေတာ့ လမုေတာေတြထဲမွာ ေလွစီးရတာပါပဲ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းလက္တက္ေလးေတြ၊ ျမစ္လက္တက္ေလးေတြ၊ ဒီေရေတာ၊ လမုေတာေတြ ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ေျမာင္းလက္တက္ေလးေတြကေန ေလွစီးၿပီး ျမစ္မႀကီးထဲကို သြားရတာပါ။ ေဘးမွာ အုန္းေတာေတြ၊ လမုေတာေတြနဲ႔ ၾကားထဲ က်ဥ္းက်ဥ္းေလမွာ ေလွစီးရတာ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ာေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္.. က်မအတြက္ေတာ့ ေရေျကာက္တာရယ္.. Safe သိပ္မျျဖစ္လွတဲ့ ေလွေတြက က်မကို အသက္ရွဳေတာင္က်ပ္ေစပါတယ္… မိေက်ာင္းေတြ ဘာေတြေတာ့ မ႐ွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ျမစ္ထဲမွာ ခဏေလာက္ေနပီးး မိနစ္20ေလာက္ျကာေတာ့ ကုန္းေပၚ ျပန္တက္ရပါတယ္။ ကိုယ္ႏုိင္ငံမွာ ႐ွိေပမယ္ မစီးခဲ႔ရဖူးပါဘူး။ ဒီလို ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ `ႏွလံုးလွ လူမိုက္´ ျမန္မာ ကားထဲမွာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။

ေန႔လည္စာကို အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ စားၿပီးေတာ့ ျပန္လာၾကပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ခဏအိပ္လိုက္၊ ႏိုးလိုက္ ပါပဲ။ ဗီယက္နမ္က လမ္းေတြက က်ယ္ပါတယ္။ အလယ္မွာ ကားသြားဖို႔ (Lane) ၂ လမ္း၊ ၃ လမ္း ႐ွိၿပီး ေဘးမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ အတြက္လမ္း ႐ွိပါတယ္။ လမ္းေတြကလည္း ညက္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းေတြကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ Express က လည္းေကာင္းပါတယ္။ Express ကေတာ့ Express နဲ႔ သိပ္အတူႀကီး မဟုတ္ေသးပါဘူး။ နည္းနည္းက်ဥ္ၿပီး ကားေတြ၊ လူေတြ မျပတ္ပါဘူး။ မေလး႐ွားက Express ေတြက ပိုေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗီယက္နမ္က (ျမန္မာျပည္နဲ႔စာရင္) ေတာ္ေတာ္ တိုးတက္ေနပါၿပီ။ Oliver Stone ရဲ႕ Heaven and Earth ထဲက ဗီယက္နမ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ ႐ုပ္႐ွင္ထဲက ဗီယက္နမ္သူေတြလို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ စစ္ေၾကာင့္ လူ ၃ သန္းေလာက္ေသသြားတာ ဗီယက္နမ္မွာ ေယာက္်ားနဲ မိန္းမ အခ်ိဳး မမွ်ခဲ့ပါဘူး။ စစ္ၿပီးေတာ့ ဗီယက္နမ္မွာ ေယာက္်ား ႐ွားသြားပါတယ္။ အဲေတာ့ ဗီယက္နမ္သူေတြက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ခက္သြားသလို အိမ္ေထာင္ကိုလည္း အၿပိဳအကြဲ မခံႏုိင္ေတာ့ ေယာက္်ားကို ျပဳစုပါတယ္။ လုပ္ေကၽြးပါတယ္။ အိမ္ေထာင္မျပဳတဲ့ သူေတြကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ႐ုန္းကန္ရေတာ့ ဗီယက္နမ္သူေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ Active ျဖစ္ပါတယ္။ Dependent ႐ုပ္ မေပါက္ပါဘူး။ အခုဆိုရင္ အဲဒီ မညီမွ်တဲ့(လူဦးေရ)အခ်ိဴးဟာ အသက္ ၆၅ ႏွစ္အထက္ မွာပါ။ အသက္ ၁၅ ကေန ၆၄ ကေတာ့ အခ်ိဳးမွ်ေပမယ့္ ဗီယက္နမ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္းသြားပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္ ရပ္တည္ႏုိင္ပါတယ္။ လူဦးေရ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားေပမယ့္ ဗီယက္နမ္က ေယာက္်ားေတြရဲ႕ အခ်ိဳး (စိတ္ဓါတ္) ကေတာ့ မေျပာင္းသြားပါဘူး။ ေယာက္်ား႐ွားတယ္ ႐ို႐ိုေသေသ ဆက္ဆံလို႔ပဲ ဆိုေနပါေသးတယ္။ ဗီယက္နမ္သူေတြကလည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ လက္ထပ္ၾကပါတယ္။ ၁ ႏွစ္ကို အေယာက္ ၂ ေသာင္းေလာက္က လက္ထပ္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုရီးယား၊ ထုိင္၀မ္၊ ေဟာင္ေကာင္တို႔ကတဲ့။ စကၤာပူကလည္း ပါတယ္တဲ့။ ျမန္မာ ၁ ေယာက္ ၂ ေယာက္ေတာင္ လက္ထပ္ထားတယ္ ၾကားဖူးတယ္။
အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းမွာတင္ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္ဆိုပါေတာ့… မိုးကေတာ့ မိုးလင္းတည့္းကရြာ.. သြားရတာက ေ၇လမ္းခရီးး က်မေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မအီမသာတဲ့ေန႔ပါပဲ... ဒါေပမဲ့လဲ…ေရာက္သြားခဲ့တာပါပဲ.. အဲ့ဒီညက မဲေခါင္ျမစ္၀ွမ္းဘက္ ခရီးျဖစ္လို႔.. MY THO မွာပဲ နားရပါတယ္… Saigon က ဟိုတယ္ထက္စာရင္ 4 Star ခ်င္းတူတူ Saigon ကပိုျပီးသပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတယ္လို႔ထင္တယ္…. ျမိဳ႔ေနလူထုကလဲ ေအးေဆးျငိမ္သက္ျပီး ဟိုခ်ီမင္းလို႔ မ်က္စိေတြရွုပ္စရာနည္းလွတယ္….
တတိယေန႔..
ေနာက္ေန႔မနက္အေစာ 6 နာရီ Boat Station 1 ကေန.. Floating Market ကိုသြားရပါတယ္။။။ စက္ေလွေပၚကိုယ္ေတြအပါအ၀င္ ႏုိင္ငံျခားသား 30 ေလာက္ပါမယ္ထင္တယ္.. စက္ေလွစထြက္တည္းက မိုးရြာတာပါပဲ.. ျမန္မာျပည္လိုဆို အင္းေလး ေရေပၚေစ်းေလးေပါ့.. တကယ္ေတြ႔ျမင္လိုက္ရေတာ့.. သူတို႔ေတြရဲ႔ ေရေပၚေစ်းက အင္းေလးထက္စာရင္ ညစ္ပတ္တယ္ ထင္တာပါပဲ… အဲ့ေရထဲမွာပဲ ေစ်းရာင္းး .. အဲ့ေရနဲ႔ပဲ အစားအေသာက္ခ်က္ေနၾကတာေတြလဲ ျမင္ရ..ေတြ႕၇… ေရေပၚေစ်းကေန.. အိမ္တြင္းမဳွ ဆန္ေခါက္ဆဲြလုပ္ငန္းး အရက္ခ်က္လုပ္ငန္းးး ရိုးရာ BBQ ဆိုင္ေလးေတြ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္… မိုးရြာေတာ့ ဓါတ္ပံုအနည္းငယ္ေလာက္ပဲ ရေအာင္ရိုက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္….

ေန႔လည္စာကို MY Tho မွာ စားၿပီး SaiGon ကိုျပန္လာပါတယ္။ ညေန 5 နာရီေလာက္မွာ Saigon ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္… အဲ့ဒီမွာပဲ.. Vietnam ခရီး 4 ရက္ အဆံုးသတ္ပါေတာ့တယ္။။။။။

တခ်ိဳ႔အေျကာင္းအရာေတြေတာ့ အြန္လိုင္းက မွီျငမ္းရပါတယ္

သုန္သုန္